گشت و گذار در بهشت بی نشان ها - وبلاگ وردپرس

به گزارش وبلاگ وردپرس، قرار است آنها را اینجا ملاقات کنم. قطعه 44 بهشت زهرا(س) وعدگاه ملاقات ما است، نمی دانم می توانم در برابر بزرگی آنها و ایثارشان تاب بیاورم و مانند مادرانشان صبوری کنم یا نه.

وبلاگ وردپرس -زینب زینال زاده: به محض رسیدن به محل قرار اشک مجالی نمی دهد و مسیر چشمانم تا گونه ها را طی می نماید. نمی دانم چه نیروی است که ناخواسته در این قطعه مرا پیش می برد. سنگ های سفید و نوشته های مشکی زیبایی خاصی به این قطعه داده است. از هر سو که نگاه کنید، فقط زیبایی می بینید و بس. این گزارش توصیف تصاویری است که در مدت 3 ساعت حضورم در قطعه شهدای گمنام اتفاق افتاده است.

قصه های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید

مهمان بی دعوت

همه جا سکوت است. قدم هایم را آهسته برمی دارم تا مبادا سکوتشان را بشکنم. رسم مهمانی را به جا نیاورده ام. بدون دعوت آمده ام و ناخوانده هستم. اما اینان آنقدر بزرگوار هستند که بی عذر و بهانه ای پذیرایم می شوند. از کنار هر کدام از این شهدا که می گذارم، حس عجیبی در وجودم پدیدار می گردد. روی هر سنگی را که نگاه می کنم، شهید گمنام تنها واژه ای است که نوشته شده. با تماشا سروهای این قطعه به یاد سروقامتی این شهیدان می افتم. شهیدانی که سربلند رفتند و با افتخار جنگیدند و با عزت سر بر بالین خاک گذاشتند.

شاید نبود نام و نشان، افتخاری است که نصیب اینان شده است. این قطعه متعلق به تمام مادرانی است که سال ها چشم به در دوخته اند و منتظر دریافت نشانی از فرزند رزمنده شان هستند. مادران چشم انتظاری که سوی چشمانشان را از دست داده اند و تنها توان تماشا و خواندن نوشته مزارهای این قطعه را دارند. محو تماشای مزارشهدای گمنام هستم. ابتدا حس می کنم اینان چه غریبانه در این قطعه خفته اند. اما لحظه ای نمی گذرد که مهمانان از راه می رسند. خواهران و مادرانی که به نیت برادر و همسر سفر نموده و بی نشانشان به این قطعه می آیند و بر سر مزار این بی نشان ها سوره ای می خوانند و فاتحه ای می فرستند.

زمزمه مادر چشم براه

در این قطعه همه چیز زیبا است. همین زیبایی چشمانم را خیره نموده است که به ناگهان صدای زمزمه سوزناکی به گوشم می رسد. سرم را در جهت ها مختلف حرکت می دهم تا منبع صدا را بیابم. در همین لحظه چشمانم به چشمان اشکبار مادری سالمند گره می خورد. به علت کنجکاوی خودم را مجاب می کنم و در کنارش زانو می زنم. کاش نشانی از تو داشتم و روی زخم قلبم می گذاشتم. ، کاش می دانستم کجا خوابیده ای و برای تماشات می آمدم. ، کاش بودی و عصای دستم می شدی. ، کاش مزاری داشتی و مادرت را مهمان می کردی. اینان عبارت هایی است که بر لبان چروک خورده مادر جاری می گردد. دلم نمی آید تا خلوت و تنهایی او را برهم بزنم. بلند می شوم و او را با مزار شهید گمنام تنها می گذارم. به حقیقت اینجا قطعه ای از بهشت است. قطعه ای که ایثار و رشادت موج می زند. تمام کسانی که اینجا می آیند، در پی شفاعت هستند. التماس دعا ورد زبان زائران این قطعه است. دلم می خواهد راه بروم. مسیر مزارها را پیش می گیرم و می روم. ناگهان چشمانم به سنگ های سیاه با نوشته های سبز و قرمز روبرو گره می خورد.

فانوس راهنمایی

اینان هم شهیدان گمنام هستند. به فاصله یک خیابان از هم در این قطعه آرام گرفته اند. فانوس های قرمز رنگ، راهنماییگر کسانی هستند که برای زیارت به این قطعه قدم می گذارند. این فانوس ها هستند، تا ما در زندگی مسیر خود را گم نکنیم و مسیر حرکت شهیدان را بهتر و بهتر ببینیم. اینجا مزار نامدارانی است که در دوران جنگ با پیروزی به دشمن افتخار آفریدند و بی نام بال گگرددند و پرواز را تجربه کردند. اینجا تنها یک قطعه نیست. بلکه مدرسه ای است برای عبرت گرفتن و آموختن. نسل جوان باید اینجا را ببیند و برای زندگی آینده از روی آن سرمشق بگیرد. هنوز به انتهای قطعه نرسیده ام که چند نوجوان نظرم را جلب می نماید. آنها مشغول نوشتن بودند. نوشته بعضی از سنگ ها محو شده بود و این گروه 3 یا 4 نفره در حال بازنویسی آنها بودند.

چقدر خالصانه این کار را می کردند. برای نوشتن سنگ مزارها سعی می کردند از هم سبقت بگیرند و با هم رقابت نمایند. گویا می دانستند قرار است در قبال این کار پاداش خوبی به آنها داده گردد. عاشق این کار هستیم و هر وقت که نوشته ها کمرنگ می شوند، رنگ و قلم مو می خریم و آنها را مجدداً می نویسیم. همه با هم این جملات را می گویند و مشغول کار می شوند. 12، 13 و یا 14 سال دارند. اما مانند آدم بزرگ ها می گویندکه دلمان نمی خواهد نامی از ما مطرح گردد. مثل اینکه هر کس به این قطعه قدم می گذارد، می خواهد مانند شهیدانش، بی نشان باشد. بی نشانی، راه و رسم این قطعه است. اینجا باید بی ادعا بود. خاکی خاکی.

گل برای بی نشان ها

شهدای گمنام، گل های بهشت زهرا(س) هستند. وقتی در این قطعات قدم می زنید، بوی عطر خوبی به مشامتان می رسد. بوی که نه تنها جسم، بلکه روح انسان را هم نوازش می دهد. چند ساعتی است که در قطعات شهدای گمنام در حال قدم زدن هستم. اینجا گذر زمان حس نمی گردد. گویا عقربه ها از کار افتاده اند و زمان متوقف شده است. جلوتر می روم. باد خنکی صورتم را نوازش می دهد. حس می کنم بوی خوشی از لابه لای سروها می پیچد. کمی چشم هایم را می چرخانم، ردیفی از مزار شهدای گمنام با گل های سرخ، تزیین شده است. با تماشا این صحنه، عبارت گل برای گل در ذهنم تداعی می گردد. چشم در امتداد مزارها می دوزم. بانوی جوانی با یک دسته گل در مقابل چشمانم حاضر می گردد. بانوی محجبه ای که بر سر هر مزار گلی می گذارد و فاتحه ای می خواند.

وقتی روبه روی هم قرا می گیریم، چشمان اشکبارش را به زمین می دوزد. دلش نمی خواهد سخنی بگوید. دوست دارد در خلوت این مزارها با دلتنگی هایش خلوت کند. ملتمس دعا هستم. این تنها جمله ای است که روی لب زمزمه می نماید. سنگ های سفید و گل های سرخ، چشم انداز ای رویایی خلق نموده اند. همه در این قطعات در پی آرامش و سکوت هستند. کسانی که به این مزارها می آیند، در پی خلوتگاهی برای بازگو کردن حرف های ناگفته دل هستند. بنابراین سعی می کنم خلوت زائران شهدای گمنام و سکوت شهدای خفته را برهم نریزم و همان طور که برای آمدن آهسته قدم برداشتم، برای رفتن هم قدم ها را آهسته بردارم. مثل خیلی چیزها، دل کندن از این مزارها و خداحافظی با شهدای بی نشان سخت است و سخت. اما باید رفت. پس می روم به امید شفاعت و به جای خداحافظی، می گویم: التماس دعا

----

منتشر شده در وبلاگ وردپرس محله منطقه 11در تاریخ 1393/7/30