شک ندارم که سال جاری بهار را می بینم! - وبلاگ وردپرس

به گزارش وبلاگ وردپرس، به گزارش خبرنگار خبرنگاران (ایبنا)، چندبار در انجام کاری شکست بخورید دیگر از امتحان کردنش دست برمی دارید؟ ناامیدی برای شما در چه چیزی خلاصه می گردد؟ در نوع ارزشمندی کار و نرسیدن به آن یا توان و انرژی خودتان؟ اصلا خودِ امید را در چه چیزی می بینید؟ تا به حال شده وقتی می خواهید امید را پیدا کنید، نگاهی به دوروبرتان بیندازید؟ مثلا به طبیعتی که می بینید!

برای شما گل ها و درختان چه تعریفی دارند؟ زندگی آنها را چطور توصیف می کنید؟ یک زندگی معمولی با کارهایی تکراری که جوانه می زنند، بزرگ می شوند، شاخ وبرگ می گیرند و بعد خمیده و پژمرده می شوند و می میرند؟ آیا شما زندگی آنها را این طور می بینید؟ این نگاهی سراسر ناامیدانه به طبیعت است؛ اما قبل آمدن بهار، همان دم دم های آخر اسفندماه است که حتما برایتان پیش آمده به رویش جوانه ها و سبز شدن درختان و رنگی رنگی شدن بوته گل ها نگاه کنید و خوش حال شوید. این خوش حالی همان امید است؛ امید برای ادامه زندگی با وجود هر زمستانی که سر راه مان می آید.

داستان گل حسرتی همین است: تکرار و تکرار و تکرار اما هر بار امیدوارانه تر از قبل. دیگر بقیه طبیعت هم از کارها و استقامت او متعجب شده بودند. گل حسرتی کیست و چه کرد؟ شبیه به سؤال امتحانی نوشتم؛ اما واقعا خلاصه کتاب داستان گل حسرتی همین است.

گل حسرتی، نوعی گل سوسن است به رنگ بنفش و صورتی متمایل به سفید که چندروز مانده به بهار می روید و هیچ وقت هم خودِ بهار را نمی بیند. به این گل در ادبیات انگلیسی سوسن رستاخیز می گویند. این گل افسانه ای دارد. گل حسرت (سورنجان) در اواخر اسفندماه رشد می نماید؛ ولی به علت تلخ بودن، موجوداتی مانند پرندگان و پروانه ها به آن نزدیک نمی شوند و این گل در حسرت تماشا آنها پژمرده می گردد.

محمد گودرزی دهریزی از این افسانه استفاده کرد و داستان این گل را با یک انتظار آغاز کرد و با انتظاری دیگر تمام. قصه این گل این طور آغاز می گردد: همه منتظر بهار بودند. ناگهان، زمین شکاف نازکی برداشت و صدای زیبا و ظریفی از میان شکاف شنیده شد. درخت بلوط که بالای شکاف بود، تکانی خورد و با تعجب گفت: خودِ خودش است، من او را می بینم!

پرنده هفت رنگ و چشمه قُل قُلی، مورچه و خورشید هم با تعجب و شگفتی به گل حسرتی نگاه کردند و از اینکه باز هم گل حسرتی از خاک بیرون آمد و جوانه زد خوش حال شدند. همه از تلاش و سخت کوشی او حیرت نموده بودند. چرا؟ چون او هر بار به امید تماشا بهار می رویید و باز دمِ بهار پژمرده می شد و خودِ بهارخانم را نمی دید.

اما این بار او خیلی مطمئن بود و یقین داشت که بهار را می بیند. همه به او می گفتند که امکان ندارد، تو سال هاست که نتوانسته ای بهار را ببینی؛ اما او در تصورش بهار زیبا را خیال پردازی می کرد و لذت می برد و مطمئن بود به ملاقات با بهار.

هفت روز به آمدن بهار مانده بود. این گل زیبا مثل بقیه منتظر بود و همراه طبیعت شاد و مشتاق. هفت روز و هفت شب گذشت. شب آخر، مهتاب تمام آسمان را پوشانده بود. همه خواب بودند به جز گل حسرتی که می خواست قبل از همه، بهار را ببیند. نزدیکی های صبح، توی خنکی و سکوت، آرام آرام آغاز کرد به خواندن آوازی برای بهار:

دَس دَسی بهار می آد

شکوفه با انار می آد

تو دل من قرار می آد

خاتمه انتظار می آد

دَس دَسی...

فکر می کنید گل حسرتی بهار را دید؟ پرنده هفت رنگ از روی شاخه بلوط، پرواز کرد. چرخ خورد و چرخ خورد. بالا رفت و بالا رفت و بالا رفت. کوچک و کوچک تر شد. چرخی زد و چهلمین سنگ ریزه را رها کرد و با آواز خواند: بهار، بهار، بهاره.

سنگ ریزه چرخید و چرخید و پایین آمد. همین طور که پایین آمد، نگاه ها را پایین کشید. ناگهان، همه به یک نقطه خیره شدند. چهلمین سنگ ریزه، توی شاخ و برگ پژمرده گل حسرتی افتاده بود.

گل حسرتی باز هم بهار را ندید؛ اما از اینکه در دوره کوتاه عمرش با آرزوی تماشا بهار خوش حال بود و همراه طبیعت رشد کرد و جزئی از طبیعت زیبای زمین شد، راضی بود. او دوباره و دوباره خواهد رویید و باز هم امیدوار خواهد بود تا بهار را ببیند؛ اینکه به خواسته اش می رسد یا نه، مسئله ای دیگر است.

گل حسرتی نماد امیدواری است. او حسرت ملاقات بهار را دارد؛ اما از طرفی آن چنان امیدوار و سخت کوش است که تمام طبیعتِ خداوند را مبهوت روح بزرگ خودش نموده است. وقتی احتیاج داشتیم در پی امید بگردیم دم دست ترین نمونه، همین گل حسرتی خودمان است که داستانش را در این کتاب می خوانیم.

کتاب داستان گل حسرتی روان است و خوش خوان، برای گروه سنی بالاتر از 9 سال نوشته شده و در 32 صفحه مصور رنگی و به بهای 18 هزار تومان به تلاش انتشارات کانون پرورش فکری بچه ها و نوجوانان منتشر شده است. محمد گودرزی دهریزی در این اثر، برایمان قصه ای گفته است که نشانه های یک قصه ایرانی را دارد: خیال پردازی، منطق روایت، استفاده از کلمات آشنا، به کار بردن شعر کودک قدیمی و از همه مهم تر امید و تلاش. در قصه های ایرانی همواره امید و تلاش همراه هم بوده اند.

جنبه مهم دیگر کتاب که نباید از آن غافل ماند، تصویرگری آن است. تصاویر اثر را دلارام فقانی فراوری نموده است؛ تصاویری که روح بهار را در خود دارد و نشانه های طبیعتی که از کودکی آن طور نقاشی اش می کردیم. بنابراین تصویرگری این کتاب علاوه بر اینکه می تواند برای بچه ها امروز جالب توجه باشد، برای بزرگسالان هم تماشای خواهد بود.

راستی، هر گل و گیاهی که در اطراف مان می بینیم داستانی دارند: داستانی از امید و امیدواری؛ حتی آن گل حسرتی ای که قصه امیدواری اش زبان زد طبیعت خداست. مناسبت ها بهانه اند؛ باید بیش از یک روز، هر روزِ هر روز به طبیعت زمین، به گل ها و گیاهان دشت و حیاط، کوچه و خیابان دقیق تر نگاه کنیم. شاید روزی که خیلی خسته و ناامید بودیم، داستان گل حسرتی ما را به زندگی برگرداند.